Taksim Gezi Parkı Direnişinden Notlar-2-

Direnişçiye Pratik Bilgiler

İstanbul’ da 5-6 gündür devam eden eylemlere ilişkin güvenlik notları hazırladım. İşinize yarayabilir.

1. Eylemlere yalnız gitmeyin

Mutlaka yakından tanıdığınız bir grupla eylemlere katılın. Yanınızda maske+ tülbent (buff) , gözlük kask-baret mutlaka olsun. Müdahale anında arkadaşlarınızla tekrar buluşmak için bir nokta belirleyin. CS gazına karşı antiasit mide ilacı oldukça iyi fakat gaz CR ise acıyı arttırıyor. CR için sirke daha etkili. Gaz atıldığında rüzgar arkanızdaysa, gaz sizin ters yönünüze doğru püskürüyorsa  fişeği elinizde eldiven varsa geri atın. Yoksa tekmeleyin. Eve döndüğünüzde ayakkabınız elbiseleriniz kontamine olmuş olacaktır. Hemen yıkayın.

2. Taş Atmayın

Polis müdahalesinden sonra sinirleneceksiniz. Hatta onların da fiziksel olarak acı çekmesini isteyeceksiniz ama sakin olmaya çalışın. Alaycı bir tavırla “acımadı kiiii” diyin gitsin. Taş atmak aslında Polisin de istediği bir şey. Özellikle TOMA’ ya taş atmanızı istiyorlar ki yorulun ayrıca TOMA’ ya hiçbir etkisi yok. Siz canhıraş şekilde taş atarken Polis muhtemelen içerde “Ölürüm Türkiyem” falan dinliyordur. Yapmayın!  TOMA egzozuna patates, ıslak havlu gibi yöntemlerle etkisiz hale geldiği söylense de çoğunun egzozu artık zırhın altında.  Polis bir anda metrelerce geri çekiliyorsa bilin ki sizi üstüne çekmeye çalışıyordur.  Koşarak arkasından gitmeyin. Sakince ilerleyin. Direniş biraz da psikolojik bir inat. Bir siz ilerleyeceksiniz bir onlar. Önemli olan yaralanmamadan kalabalık bir şekilde alanı tutmanız. Sağ kalın, yaralanmayın. 

3. Geri çekilirken arkanızı Polise dönmeyin

Gazdan bir süre önce Polis önce TOMA yla su sıkar. Suyun sıkılacağını pompa gürültüsünden, artan motor sesinden anlayabilirsiniz . Arkanızı dönüp son sürat kaçmaya çalışmayın. Yüzünüz Polise dönük şekilde yavaş yavaş geri yürüyün ve etrafınıza “Sakin olun” “yavaş” diye bağırın. İlk defa Polisle, gazla karışılanlar panikleyecektir. Sakin olmalarını isteyin.  Yanınızda solüsyon varsa önce kendinize sonra da onlara sıkın. 

4. Barikat

Barikat kurmak, barikatın arkasında olmak sizi güvende hissettirebilir. Biraz da romantik bir tavırdır. Ancak TOMA gerçekten çok güçlü bir araç. Kolaylıkla sizin 1 saatte yaptığınız barikatı küreyip götürebilir. TOMA nın bir anda yerle bir edeceği barikat için kamu malına zarar vermeyin. Ama o barikatın tekrar kurulması biraz da semboliktir. Barikatta kullanılmasının anlamı olamayan şeyleri söküp taşımayın. 

3. Şarj

Hepimiz artık biliyoruz ki medya biziz. Medyaya güvenmeyin. Tüm ana akım medya iktidarın yanındadır. Foto makinenizin ve telefonunuzun şarjını tam doldurmadan meydana inmeyin. Tek kanıtınız o görüntüler olacaktır. Sarj cihazlarınız yanınızda olsun.

4. Sosyal Medya

Tanıdık bildik Facebook iletilerine ve Tweetlerine güvenin. Bazı tuzak tweetler ortalıkta dolaşıyor. Polisler son derece IQ sü düşük insanlar. (Hakaret olsun diye yazmıyorum bilimsel kanıtları var) Attıkları Tweetlerin üslubundan kolaylıkla Polis olduğunu anlayabilirsiniz. Unutmayın: Direnen kesim Türkiye’ nin en eğitimli insanları. 

5. Kişisel İhtiyaçlar

Mutlaka bir sırt çantanız olsun. (Müdahale anında bu çantayla kafanızı da koruyabilirsiniz) Yanınızda kumanya ve içme suyu taşıyın. WC imkanlarını sık sık değerlendiririn aksi takdirde faşizme direnirken kendinizi altınıza yapmak üzere bulabilirsiniz J

 

Taksim Gezi Parkı Direnişinden Notlar

“ Belirli bir mekanı bir süreliğine özgürleştirebilirsiniz ancak her zaman şuna şahit olacaksınız, eğer daha ileri bir özgürleştirme sürecine gitmezseniz , özgürleştirmiş olduğunuz mekan, bir süre sonra egemen pratik tekrar emilir, ele geçirilir” Henri Lefebre

Sırrı Süreyya Önder konuşurken

Uzun zamandan sonra tekrar bir eylemde buldum kendimi. Hem de hiç planlamadan, önceden düşünmeden. Tamamen reflektif şekilde. Bir süredir kendimi toplumdan izole etmem ancak gündemi takip etmeyi hiç bırakmamam sonunda buraya vardı. İş çıkışı hareketimi kısıtlayacak kıyafetlerden kurtulmak için eve uğrayıp üzerimi değiştim, çantaya lens solüsyonu ve gözlük attım, en yakın marketten bir kaç limon alıp Taksim Gezi Parkı’ nın yolunu tuttum. 

Beklemediğim şekilde dağcılık kulübümden ve derneğimden yapılanlara “eeee çok oldunuz artık” diyen insanlar da geleceğini söylüyordu. Açıkçası az kişiden de olsa böyle duyarlılık beklemiyordum. Belki de ben yanlış değerlendirmiştim insanları. Bıçak kemiğe dayanınca insanlar politize olup “Faşizme karşı omuz omuza” sloganı atabiliyorlardı ummadığım bir anda. 

Her şey iki gün önce yıkım ekiplerinin Gezi Parkı’ na yapılacak AVM için gelmesiyle başlamıştı. Ağaçlara saldıran iş makinelerinin önüne önce parkta bulunan halk dikilmişti. Tıpkı Denizli nin ana meydanı olan Çınar Meydanına adını veren 100 yıllık çınarların “caminin önünü kapatıyor” diye kesilmesi sürecinde olanlar gibi. Denizlide de önce caminin cemaati çınarların kesilmesine karşı çıkıyor ancak ortalıkta kimseler yokken belediye ekipleri bir gece operasyonuyla koca gövdeli çınarları deviriveriyordu. Şimdi hiç bir mimari özelliği olmayan cami çok net görünüyor. Çınarların yerine de plastik palmiyeler ithal edilip yerleştirildi. Taksim Gezi Parkında da böyle kendiliğinden bir hareket gelişivermişti. (Tabi ki  Türkiye'nin merkezi haline gelmiş İstanbul' un kozmopolit yapısını ve nüfus yoğunluğunu düşününce tepkinin boyutlarının çok çok büyük olacağı tahmin edilebilir, Denizli örneği ile karşılaştırmak  pek mümkün olmasa da tepkinin çıkış noktası aynı ) 
Halk isyan ediyor, sosyal medyadan haberleşip toplanıyor, kendisine oy vermemiş olsam da çok saygı duyduğum Sırrı Süreyya Önder “ben ağaçların da vekiliyim” diyerek kepçenin önüne dikiliyordu. Duyarlı sanatçılar, sivil toplum kuruluşlarının önde gelenleri bir direniş komitesi kurarak nöbet tutmaya başlıyordu. Bu arada hükümetin kapıkulu polis de boş durmuyordu tabi ki. Sosyal medyadan heberleşmeyi engellemek için jammerlar kuruluyor, TOMA lar alanı çevreliyor,  “Durun! yapmayın! yazık ağaçlara!” diyen hanım hanımcık bir kadının tam da suratının orta yerine büyük bir iş başarmışçasına biber gazı sıkılıyor, bu anın fotografı Reuters haber ajansıyla tüm dünyaya yayılıyordu.
 

Gezi Parkı direnişinin sembolü haline gelen fotograf

Alana bir iki arkadaşımla gittiğimde daha farklı bir ortam bekliyordum aslında. Eskiden hatırladığım gibi parti disiplini içinde duran insanlar değil de bir üniversite şenliğindeymişçesine çimlerde grup grup yayılan insanlar görüyorum. Direniş, grev hep asık suratla olacak değil ya! Perküsyon ekibi insanları coşturuyor, sloganlar atılıyor, halaylar çekiliyor... Kalabalık ? Akşam iş çıkış saatleri olmasına rağmen en fazla 1500 kişi. 15 milyonluk kentin göbeğinde kesilen ağaçlar için 1500 kişi. Ara ara kürsüden “ayık olalım” çağrısı da olayın nereye gidebileceğini komitenin farkında olduğunu gösteriyor. “Yarın sabah ve yarından sonra müdahale bekliyoruz” uyarıları yapılıyor ki gerçekleşiyor da. Sabah 05:00’ te düşman ordusuna taarruz edercesine polis uyarı bile yapmadan uyuyan kitleye saldırıyor, çadırları yakıyor bir eylemciyi döverek ameliyatlık hale getiriyordu. Zaten bu müdahalenin işareti bizzat Başbakanca verilmişti. Taksim Gezi Parkındaki halk için : “Orada bir şeyler yapıyorlar ama biz onun kararını çoktan verdik” diyerek saldırının ne çapta olacağını belirtiyordu. İstanbul’ un tarihinde gördüğü en büyük çevre katliamının başlangıcını ihale sırtlanları ile birlikte, şeyhülislam edasıyla en önde duran diyanet işleri başkanın arkasında dua edip tekbir getirerek ilan etmişti. Arapça dualardan başka ezberinde bir şey olmayan, hayatında iki yaprak kitap okumamış “Fatih Nesli” ne de bir hafta önce çıkarılan alkol satışını sınırlayan yasayı armağan etmeyi de unutmuyordu. 

Alandayken çevreme bakınca içime kurt düşüyor: Bu hareket yenilmeye mahkum! Seziyorum bunu. Refleks halinde oluşan her hareket gibi bu da silinip gidecek. Bunu söylerken “bu işten bir şey çıkmaz yaa” şımarıklığıyla söylemiyorum.  Ben de bu direnişin içindeyim, sonuna kadar da olacağım. Yenilen ama haklı tarafta olmayı onur sayıyorum ancak bir şeyler eksik. Kitle dağınık. Lidersiz. Belki süreç ilerledikçe bir liderlik kendi içinde daha iyi gelişecektir bilemiyorum ama daha geniş bir planın parçası olmayan bu tür tepkiler dağıtılmaya mahkum. Topluluk aynı anda dört bir yanından farklı sloganlar atıyor. Politik bir programın etrafında toplanmayan her hareket gibi. Ve iktidar her zaman olduğu gibi savaşın yerini ve zamanını kendisi belirliyor. Yani daha mücadelenin başından  galip. Biz de savunmak düşüyor ki o da uzun sürmüyor. Emrindeki ağzı köpüren polis işini gerçekten çok iyi yapıyor. Kafatası kırıyor, yerde sürüklüyor yetmezse göz altına alıp daha beterini yapıyor. Bugüne kadar iktidar yanlısı kimsenin canının yandığını görmedim geçen 10 yılda. Bu da şunu doğruluyor: Savunmada kalan kaybeder.

Güçsüzlüğümüz ve sayıca azlığımızdan kaynaklanan ve bu yüzden seçmek zorunda kaldığımız yöntemlerimiz çalışmıyor. Bu açık. Artık egemenlerden birilerinin de canı yanmalı. Cidden fiziken belki de… Kim bilir belki bir gün kalabalık öfkeden çılgına döner bir TOMA yı devirir, bir kaç parti binası kundaklanır, bir kaç vekil, bakan ya da dalkavukları kaza geçiriverir ! Uzun lafın kısası öncü, sert, politize bir liderlik artık olmalı. Eyleme katılan insanlar soludukları biber gazının, yedikleri copun, gözaltındaki işkencelerin hesabını birilerinin soracağını bilmeli. İşte o zaman her mitingten yenilmiş ordular gibi dağılmak yerine daha kararlı ve gururlu dönebiliriz. O zaman artık savaşın yerini ve zamanını biz belirleyebiliriz. Savunan tarafsa er geç kaybedecektir. Şiddet içeren yöntemlerin 70 lerle geride kaldığını düşünyordum ama faşizm her seferinde yeniden daha şiddetli daha küstahça yöntemlerle geri geliyor. Sadece emeğe, insana değil hayatın, doğanın kendisine bile karşı. Bunu da alenen sırıtarak yapıyor. Ne yazık ki tarih ilerlese de devrimci şiddet hala bir gereklilik olarak duruyor. 

(Bu yazı tamamlandığında Taksim Gezi Parkında daha büyük bir kalabalık toplanmakta idi. Tüm sezgilerimde yanılmayı çok istiyorum. Direniş sürdükçe üstüme düşen görevi sonuna kadar yapacağım.) 

29.05.2013

Gece Yolculuğu

Üst katta açık kalmış musluğun inatçı sesi, açık pencereden gelen hafif rüzgar, yapış yapış bir sıcak, bir çocuğun canını alıyorlarmışçasına ağlama sesi... Boğazımı bir şey sıkıyor. Kendi elimmiş.  Bırakıyorum sıkmayı. Şu baktığım şey de tavan olmalı ?

 Neredeyim ? İstanbul?  Ev?  Evet ev. Ev kavramı çoktan uzun zamandır anlamını yitirmedi mi. “Yuva” belki de “ev” kelimesinin eskiden tanıdığım, bildiğim karşılığı olabilir. Sevdiklerinle güven dolu bir ortam. Oysa ev demek artık içine girip uyunan, kitap okunan, dinlenilen, seni dışarıdan izole eden dört duvar, çıkıp giderken geride bıraktığın tüm eşyaları döndüğünde aynı yerinde bulmak demek artık.

Yaptığın seçimler şu anda olduğun yere getirdi işte seni. Gecenin saçma bir saatinde uyanıp karanlık tavana bakıp iç konuşmalar yaptığın yere. Her şeyi bilimsel yöntemle çözeceğin hayatın burada işte, karanlıkta. Hayat çözülecek bir problemdi ve elinde güçlü bir yöntem vardı. Çözüm olarak da en çok bıçağı kullandın. Sana ağır gelen şeyleri kesip atmak için. Kestin. Kestin.Kestin. Kestikçe özgürleştin. Özgürleştikçe yalnızlaştın. Yalnızlaştıkça da mutsuzlaştın. Çözmekte zorlanmadın ama ya mutluluk? O hiç aklına gelmemişti bile. Özgürlükle mutluluğu eşit saymıştın sadece.

Yola çıkıtığın bir dolu insan yavaş yavaş farklı yönlere ayrıldı. Senin tabirinle “teslim oldular”. Ama “teslim” olanların aslında mutlu da olduğunu görmezden geldin. Toplum “dayatırdı” bizse ya “teslim olur” duk ya da “direnir” dik sıkılı dişlerimizle. Teslim olacak değildin ya tabi ki direnecektin ama neye kime ? Yeldeğirmenlerine mi ? AVM lere, mezuniyet törenlerine, Cumartesi gecesi eğlencelerine, popüler kültüre, gösterişe direndin, günübirlik ilişkilere direndin. Gün geldi insan görmemek için gece çıktın dışarı, kalabalık demek yığın demekti. Yığın demek köhnemiş değerlerin el üstünde tutulması. Sahtelik. Gün geldi hiç çıkmadın. Öyle etkili bir ilaçtı ki bu direniş alışkanlığı sadece kötü olanı değil “herşey” i birden sildi. Şimdi insanlar arasındaki ilişkilerin boşluğunda bir başına yaşayan bir kara gölge oldun. Ne kimsenin değerlerini benimsiyorsun ne de seninkilerden haberi var kimsenin.  Belki bir kaç tırmanış arkadaşı. Fazlası değil. Mutsuz oldukça ilacı daha yüksek dozda daha sık kullandın. Kalpsiz bir “übermensch” olmak  nihai huzur demekti. Hala hayattayken “nihai” huzur olabilirmiş gibi.  Ne daha fazla direnmek daha yüksek doz almak mümkün artık ne de teslim olmak. Direnişinin geldiği yer araf oldu, nihai huzur değil nihai yalnızlık.

Üzgünüm patron bugün işe gelemeyeceğim. Kendi içimden dışarıya çıkmaya çalıştım gece boyunca ve yol o kadar uzundu ki çıkamadım. Şimdi yol yorgunuyum.

27.05.2013

Yaş 25 (?)

25 yaşına basan arkadaşımın, kafası karışık ve sorularla dolu olan  yazısına kişisel tecrüblerimden verebileceğim bir cevaptı.

Benzer şeyleri 4-5 yıl önce ben de hissederdim . Sürekli yaşadığım hayatı sorgulamaktan , lisede aynı anda mezun olduğumuz insanlarla hayatımın ne kadar farklı yöne gittiğini anlamaktan ve karşılaştırmaktan bitap düşmüştüm. Hep burnumun dikine gittim. Dağcılığa başladım , "manyak mısın?" dediler, doğaya ilgiliydim Çevre Mühendisliğine başladım "deli misin? Aç kalacaksın" dediler, yüksek lisansa başladım "cık cık cık boşa zaman geçiriyorsun 2 yıl iş tecrübesi daha iyi olur" dediler. Her fırsatta kitap okudum "gereksiz bilgileri ne yapacaksın?" dediler.  Ben bunları duydukça hep tereddüt ettim. Yanlış yerde miyim yanlış şeyler mi yapıyorum diye. Tüm bu yaptıklarımın sadece benimle ve kişisel tatminimle ilgili olduğunu kimseye anlatamadım. Zaten anlamaya çalışan da olmadı en yakınlarım dahil. Önlerindeki okul-askerlik-iş-evlilik sıralamasının onlar için en iyisi olduğunu düşünüyorlardı, öyle de yaptılar. Başarı  mı? Sadece para getirisiyle ölçülebilirdi. Macera ise "interrail"la ya da sahil bölgelerinde otostopla.
Senden sadece 3 yaş büyüğüm bir büyük edasıyla ahkam kesiyor gibi düşünmeni istemem. Şimdi ara sıra liseden arkadaşlarımla buluşuyorum, biraz bireyselleşmiş olanları, farkındalık taşıyanları, önlerine konulan sıralamayı uygulamaktan bitap düşmüş durumdalar. Bazen 10 yıl önce benimle dalga geçenlerin "en iyisini sen yaptın hayatında bir anlam var" dediklerine şahit oluyorum, gülüp geçiyorum. Her biri bir sahil kasabasında emeklilik hayali kuruyor veya butik otel açma hayali içindeler ki daha 30 yaşını yeni gördüler. Alternatif yol arayanlar bile istemsizce popüler olana çözüm diye sarılmış durumda.
Ben de bir şeylere tekrar karar vermem gereken bir döneme girdiğimi hissediyorum senin gibi. Beni tırmanmaktan bu kadar alıkoymayacak bir iş, tüm maceraları haftasonu gün boyu kahvaltı yapmak olan insan sohbetlerinden uzak bir yer , en azından bana benzeyen insanların olduğu, bir parça  bilimden,edebiyattan konuşabileceğim insanlarla  birlikte olmaya ihtiyacım var.
Senin gibi ne yapacağımı ben de pek bilmiyorum ama anlam istiyorsan, hayatında biraz tatmin istiyorsan acı da olsa burnunun dikine gitmeni önerebilirim. Ve asla kimseyle kendimizi karşılaştırmamalıyız. Ya tereddüte düşer başarısız oluruz ya da mutsuz. En azından artık ben buna karar verdim.

İyi ki doğdun!